HellenicaWorld

Δορυφόροι Έκο
Οργανισμός:	NASA
Τύπος αποστολής:	Τηλεπικοινωνιακός Δορυφόρος
Δορυφόρος:	της γης
Πύραυλος φορέας:	Πύ

Οι δορυφόροι Έκο (αγγλ. Echo , Ηχώ) ήταν οι πρώτοι πειραματικοί δορυφόροι επικοινωνιών της NASA. Είχαν την μορφή επιμεταλλωμένου μπαλονιού και ουσιαστικά ήταν παθητικοί ανακλαστήρες μικροκυμάτων, έτσι ώστε να προωθούν τα σήματα της τηλεπικοινωνίας σε απομακρυσμένα σημεία της γης.[1]

Έκο 1

Αφού η πρώτη αποστολή με πύραυλο δέλτα που μετέφερεν τον δορυφόρο Έκο 1 στις 13 Μαΐου του 1960 απέτυχε, η δεύτερη προσπάθεια έθεσε τον Έκο 1Α (ή απλά Έκο 1) επιτυχώς σε τροχιά 1.519 X 1.687 χλμ στις 12 Αυγούστου του 1960. Το μπαλόνι ήταν κατασκευασμένο από επιμεταλλωμένο πολυεστέρα Mylar πάχους 0,127 χιλ. και είχε διάμετρο 30,5 μέτρων. Ο δορυφόρος χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία για την διηπειρωτική αντανάκλαση σημάτων τηλεπικοινωνίας, ραδιοφωνίας, και τηλεόρασης. Λόγω του μεγάλου όγκου και της μικρής μάζας του βοήθησε επίσης τον προσδιορισμό της πυκνότητας της ατμόσφαιρας και της ηλιακής πίεσης. Δεδομένου ότι η λαμπρή επιφάνειά του αντανακλούσε ηλεκτρομαγνητικά κύματα και στο ορατό φάσμα, το Έκο 1A ήταν ορατό με γυμνό οφθαλμό από το μεγαλύτερο μέρος της γης. Ξεπερνούσε μάλιστα σε λαμπρότητα τα περισσότερα αστέρια, και γιαυτό θεωρείται ότι το είδαν περισσότεροι άνθρωποι από οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο κατασκεύασμα στο διάστημα. Το Έκο 1A κάηκε μπαίνοντας στην γήινη ατμόσφαιρα στις 24 Μάιος του 1968.

Το Έκο 1 ήταν παθητικός δορυφόρος επικοινωνιών: η επιφάνειά του αντανακλούσε τα σήματα χωρίς όμως να έχει ενεργούς πομπούς. Τέθηκε σε χαμηλή τροχιά της γης, και γιαυτό φαινόταν σαν λαμπρό αντικείμενο που διαπερνούσε τον ουρανό γρήγορα και επανειλημμένα από την μια πλευρά του ορίζοντα στην άλλη. Έφερε επίσης το παρατσούκλι «satelloon» (satelite baloon).

Έκο 2

Το Έκο 2, είχε διάμετρο 41,1 μ και ήταν επίσης από επιμεταλλωμένο συνθετικό PET με βελτιωμένο σύστημα προφούσκωσης για να βελτιώσει την γεωμετρική σφαιρικότητα του μπαλονιού. Εκτοξεύτηκε στις 25 Ιανουαρίου 1964 σε έναν πύραυλο Thor Agena. Χρησιμοποιήθηκε ως δορυφόρος επικοινωνιών, και επίσης για την εξερεύνηση της δυναμικής των μεγάλων διαστημικών σκαφών καθώς επίσης και για τη γεωμετρική γεωδαισία της υφηλίου. Το Έκο 2 κάηκε μπαίνοντας στην γήινη ατμόσφαιρα στις 7 Ιουνίου του 1969.

Μετά από το Έκο 2, η NASA εγκατέλειψε τελικά τα παθητικά δορυφορικά συστήματα τηλεπικοινωνίας και αφοσιώθηκε στους ενεργούς δορυφόρους.

Στρατιωτική χρήση

Το δορυφορικό πρόγραμμα Έκο παρείχε επίσης τα απαραίτητα αστρονομικά σημεία αναφοράς για τον ακριβή γεωγραφικό εντοπισμό της πρωτεύουσας της τότε Σοβιετικής Ένωσης, Μόσχας. Αυτή η βελτιωμένη ακρίβεια επιδιώχθηκε από τις ΗΠΑ με τον στρατιωτικό σκοπό την στοχοθέτηση των διηπειρωτικών βαλλιστικών βλημάτων.[2]

Παραπομπές

1. ↑ JPL The Mission and Spacecraft Library
2. ↑ Gray, M. (1992) Angle of Attack: Harrison Storms and the Race to the Moon. pp 5-6, Pub: W. W. Norton & Co Inc. ISBN 0-393-01892-X.