HellenicaWorld

Ο Ρόμπερτ "Μπομπ" Νέστα Μάρλεϊ (Τζαμαϊκανό Τιμητικό Τάγμα) ήταν ένας Τζαμαϊκανός τραγουδιστής, συνθέτης, κιθαρίστας και ακτιβιστής. Είναι ευρέως ο πιο γνωστός reggae καλλιτέχνης. Με τραγούδια σαν τα "I Shot the Sheriff", "No Woman, No Cry", "Three Little Birds", "Exodus", "Could You Be Loved", "Jamming", "Redemption Song" και "One Love (Bob Marley song)" η μεταθανάτια συλλογή του Legend (1984) πούλησε τα περισσότερα αντίτυπα στην ιστορία τις reggae μουσικής, περισσότερα από 12 εκατομμύρια.

Πρώτα χρόνια ζωής και καριέρας

Ο Μάρλεϊ γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό του Nine Mile, το Saint Ann Parish, Τζαμάικα σαν Νέστα Ρόμπερτ Μάρλεϊ. Ένα Τζαμαϊκανό διαβατήριο στη συνέχεια θα του αλλάξει το πρώτο με το μεσαίο του όνομα. Ο πατέρας του, Norval Sinclair Marley, (γεννημένος το 1895) ήταν ένας λευκός Τζαμαϊκανός με Αγγλική καταγωγή, που ζούσε στη Λίβερπουλ. ο Norval ήταν ναυτικός αξιωματούχος, καπετάνιος και επιθεωρητής φυτειών, όταν γνώρισε και παντρεύτηκε την Cedella Booker, μια μαύρη Τζαμαϊκανή μόλις δεκαεννιά χρονών τότε. Ο Norval παρείχε οικονομική υποστήριξη στη γυναίκα και το παιδί του, αλλά σπάνια τους έβλεπε, λόγω των συχνών του μακρινών ταξιδιών. Το 1955, όταν ο Μάρλεϊ ήταν 10 χρονών, ο πατέρας του πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 60 ετών. Ο Μάρλεϊ υπέφερε από ρατσιστική προκατάληψη σαν παιδί, λόγω της ανάμεικτης καταγωγής του και ήρθε αντιμέτωπος με ερωτήσεις για την φυλετική του ταυτότητα κατά την διάρκεια της ζωής του. Κάποτε δήλωσε:

Δεν είμαι προκατειλημμένος απέναντι του. Ο πατέρας μου ήταν λευκός και η μητέρα μου μαύρη. Με φωνάζουν μιγά ή κάπως έτσι. Δεν είμαι σε καμία πλευρά. Ούτε στην μαύρη, ούτε στην λευκή. Είμαι στου Θεού την πλευρά, Αυτού που με έπλασε και με έκανε να προέρχομαι από την μαύρη και την λευκή.

Ο Μάρλεϊ και η μητέρα του μετακόμισαν σε μια φτωχογειτονιά του Κίνγκστον, στη Trenchtown, μετά τον θάνατο του Norval. Αναγκαστικέ να μάθει αυτοάμυνα για να υπερασπίζει τον εαυτό του από παλικαρισμούς που τον είχαν σαν στόχο λόγω της καταγωγής και του αναστήματος του (1.63μ. ύψος). Κέρδισε τελικά φήμη για την φυσική του δύναμη και το ψευδώνυμο "Tuff Gong".

Ο Μάρλεϊ έγινε φίλος με τον Neville "Bunny" Livingston (αργότερα γνωστό ως Bunny Wailer), με τον οποίο ξεκίνησε να παίζει μουσική. Παράτησε το σχολείο σε ηλικία 14 και ξεκίνησε σαν μαθητευόμενος σε ένα σιδεράδικο. Στον ελεύθερο του χρόνο, αυτός και ο Livingston έπαιζαν μουσική με τον Joe Higgs, ένα τοπικό τραγουδιστή ασπασμένο στο Ρασταφαρισμό, που θεωρείτε από πολλούς σαν μέντορας του Μάρλεϊ. Σε μια τέτοια συνεύρεση με τον Higgs και τον Livingston ο Μάρλεϊ γνώρισε τον Peter McIntosh (αργότερα γνωστό ως Peter Tosh), με τον οποίο είχαν κοινές μουσικές φιλοδοξίες.

Το 1962, ο Μάρλεϊ ηχογράφησε τα πρώτα του δύο singles, "Judge Not" και "One Cup of Coffee", με έναν τοπικό παραγωγό, Leslie Kong. Τα τραγούδια κυκλοφόρησαν από την εταιρία Beverley με το ψευδώνυμο Μπόμπι Μάρτελ, ελκύοντας ένα μικρό ενδιαφέρων. Τα ίδια τραγούδια επανακυκλοφόρησαν σε μια μεταθανάτια συλλογή με την δουλειά του Μάρλεϊ, Songs of Freedom.

Μουσική Καριέρα

The Wailers

Bob Marley & The Wailers - No Woman No Cry

Το 1963, ο Μπόμπ Μάρλεϊ, Bunny Livingston, ο Peter McIntosh, ο Junior Braithwaite, ο Beverley Kelso και ο Cherry Smith δημιούργησαν ένα ska/rocksteady συγκρότημα, αποκαλώντας τους εαυτούς τους "The Teenagers". Αργότερα άλλαξαν το όνομα τους σε "The Wailing Rudeboys", μετά σε "The Wailing Wailers" και τελικά σε "The Wailers". Μέχρι το 1966 ο Braithwaite, ο Kelso και ο Smith είχαν βγει από τους Wailers, αφήνοντας την τριάδα Μάρλεϊ, Livingston και McIntosh.

Το 1966, ο Μάρλεϊ παντρεύτηκε την Rita Anderson και μετακόμισαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα στο πατρικό της μητέρας του το Delaware στο Wilmington. Εκεί δούλεψε σαν βοηθός σε ένα εργαστήριο της DuPont (μια εταιρία χημικών) και στη γραμμή συναρμολόγησης της Chrysler, κάτω από το ψευδώνυμο Donald Marley. Με την επιστροφή του στη Τζαμάικα ο Μάρλεϊ γίνετε μέλος του Ρασταφαριανού κινήματος και το δηλώνει με τα dreadlocks, το σήμα κατατεθέν.

Μετά από μια σύγκρουση με τον Dodd, ο Μάρλεϊ και το συγκρότημα του "συμμαχούν" με τον Lee "Scratch" Perry και το δικό του συγκρότημα, The Upsetters. Ενώ η συνεργασία τους κράτησε λιγότερο από ένα χρόνο, από πολλούς θεωρείτε πως ηχογραφήθηκαν οι καλύτερες δουλειές των The Wailers. Ο Μάρλεϊ και ο Perry χώρισαν μετά από μια φιλονικία που αφορούσε τα δικαιώματα των ηχογραφήσεων, αλλά παρέμειναν φίλοι και ξαναδούλεψαν μαζί τα επόμενα χρόνια.

Μέσα στο 1968 και το 1972, Ο Μπομπ και η Rita Μάρλεϊ, ο Peter McIntosh και ο Bunny Livingston αναδημιούργησαν μερικά παλιά τραγούδια με την JAD Records στο Κίνγκστον και στο Λονδίνο σε μια προσπάθεια τους να διαφημίσουν τον "ήχο" των The Wailers. Ο Livingston αργότερα ισχυρίστηκε πως αυτά τα τραγούδια "δεν έπρεπε ποτέ να κυκλοφορήσουν σαν άλμπουμ... ήταν απλά demo για τις εταιρίες".