Ευφυέστατη μέθοδος αποστολής προσυμφωνυμένων μηνυμάτων, που περιέγραψε ο Αινείας ο Τακτικός τον 4ο π. Χ. αιώνα ( στο απολεσθέν τμήμα του έργου του Πολιορκητικά) και διέσωσε ο Πολύβιος.
Χρησιμοποιήθηκε κυρίως για την ταχεία μεταφορά μηνυμάτων στην αχανή αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σε κατάλληλα επιλεγμένα υψώματα αγγελιοφόροι χρησιμοποιούν ισομεγέθη πήλινα ή μεταλλικά δοχεία με νερό (ύψους εως 3 πήχεων και πλάτους έως 1 πήχεως), όπου επιπλέουν πλωτήρες από φελλό λίγο στενότεροι των στομίων, στην μέση των οποίων είναι στερεωμένοι ράβδοι διαιρεμένοι σε ίσα μέρη (των τριών δακτύλων) με αναγραμμένα προσυμφωνημένα μηνύματα στο καθένα π.χ. Ήρθαν ιππείς στην χώρα.
Ο χειριστής πομπός ανεβάζωντας έναν αναμμένο πυρσό δίνει σήμα στο χειριστή δέκτη για την αποστολή μηνύματος, περιμένει την ανύψωση πυρσού και απο το δέκτη για επιβεβαίωση και κατεβάζοντας τον πυρσό, ταυτόχρονα και οι δύο απελευθερώνουν τους δύο ισομεγέθεις αυλίσκους εκκένωσης των συσκευών τους. Όταν φανεί στην συσκευή τού πομπού το επιυθμητό μήνυμα, ο χειριστής πομπός ανεβάζοντας τον πυρσό, δίνει σήμα στο δέκτη και ταυτόχρονα και οι δύο σταματούν την εκροή. Λόγω ομοιότητας των συσκευών , των στομίων εκροής και της ίδιας στάθμης του ύδατος το επιθυμητό προσυμφωνημένο μήνυμα εμφανίζεται και στην συσκευή του δέκτη.
Ο υδραυλικός τηλέγραφος του Αινεία. Φωτογραφία : Αυγούστα Στυλιανού, ζωγράφος
Αρχαία Ελληνική Τεχνολογία. Έκθεση στο Ίδρυμα Ευαγόρα & Kάθλην Λανίτη. Χαρουπόμυλος Λεμεσός
Κατασκευές : Κώστας Κοτσανάς και φοιτητές
<@=@=@>