Ο Κωνσταντίνος Έσσλιν (Konstantin von Hößlin - Κωνσταντίνος φον Έσσλιν) ή Κωνσταντίνος Έσλιν (σύμφωνα με την ορθογραφία που χρησιμοποιούσε ο ίδιος), 1844-1920, ήταν Έλληνας πολιτικός βαυαρικής καταγωγής. Διετέλεσε νομάρχης Φθιώτιδος και Φωκίδος και αργότερα πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.[1]
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 22 Ιανουαρίου 1844. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου εκπόνησε και τη διδακτορική του διατριβή. Συνέχισε τις σπουδές του στα Πανεπιστήμια της Λειψίας, του Μονάχου, της Ζυρίχης και των Βρυξελλών. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου Αθηνών, μέλος της Εθνικής Εταιρείας,[2] καθώς και ελευθεροτέκτων[3].
Ήταν γιος του Ιουλίου Έσσλιν (γερμ. Julius Hermann Balthasar von Hößlin), τραπεζίτη - οικονομικού συμβούλου του Βασιλιά Όθωνα, και της Χριστίνας Χατζηαποστόλου, κόρης Έλληνα προξένου στην Σμύρνη. Είχε δύο αδέλφια, τον Πολιτικό Μηχανικό Αριστείδη Έσσλιν, που ήταν νυμφευμένος με την Μαρία Νοταρά, εγγονή του Γεωργίου Καραϊσκάκη και τον Φερδινάνδο Έσσλιν. Στίς 24 Οκτωβρίου 1866 πενθεί τον χαμό του 25χρονου αδελφού του Φερδινάνδου που έπεσε ηρωικά μαχόμενος εναντίον των Τούρκων, εθελοντής από την ελεύθερη Ελλάδα, στο Βαφέ της Κρήτης. Το 1868 διορίστηκε στο δικαστικό σώμα πρωτοδίκης και τοποθετείται δικαστής στην Τρίπολη και αργότερα στον Πύργο. Σύντομα, όμως, παραιτήθηκε και άσκησε την δικηγορία, αρχικά στην Ερμούπολη της Σύρου, απ΄ όπου καταγόταν η μητέρα του, και στη συνέχεια στην Αθήνα. Επί κυβερνήσεως Δημητρίου Ράλλη, κατά την διάρκεια του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, διορίστηκε νομάρχης Φθιώτιδος και Φωκίδος. Στην μάχη της Λαμίας στην Ταράτσα, κατορθώνει με ηρωική παρέμβαση [4] να εμποδίσει τους Τούρκους να εισβάλουν στην πόλη. Διαπραγματεύθηκε απ΄ ευθείας με τον Οθωμανό διοικητή Ετέμ πασά, πείθοντάς τον να ανακόψει την προέλαση του προς νότο, μέχρι να φτάσει η σχετική ειδοποίηση από την οθωμανική ηγεσία για την υπογραφή της ανακωχής. Εν συνεχεία, διαπραγματεύεται τους όρους ανακωχής. Προς τιμήν του, η Λαμία δίνει το όνομα του σε κεντρικό δρόμο της πόλης, Tο όνομα του φέρει επίσης και κεντρικός δρόμος στους Αμπελόκηπους Αθηνών. Μετά τον ατυχή για την Ελλάδα πόλεμο, παραιτήθηκε από την θέση του νομάρχη και επανήλθε στη δικηγορία, έχοντας όμως την πικρία της ήττας, αλλά και την βούληση να αλλάξουν τα κακώς κείμενα στην Ελληνική πολιτεία. Για να επιτύχη το σκοπό αυτόν, αρχικά ίδρυσε ένα σύλλογο πολιτικού προβληματισμού, που συγκέντρωσε στους κόλπους του αρκετά μέλη, χωρίς όμως να μακροημερεύσει. Ο ίδιος έλαβε τότε την απόφαση της ενεργότερης συμμετοχής στα κοινά, δεδομένων και των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1910 η κυβέρνηση Δραγούμη παραιτείται ύστερα από 8 μήνες στην εξουσία. Μία από τις τρεις περιπτώσεις που εξετάζονταν ήταν ο σχηματισμός κυβερνήσεως με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Έσσλιν. Ο βασιλιάς επιλέγει τελικά τον Ελευθέριο Βενιζέλο ο οποίος αναλαμβάνει για πρώτη φορά την πρωθυπουργία της χώρας. Στις 27 Σεπτεµβρίου ο Κωνσταντίνος Έσσλιν εκλέχθηκε πρόεδρος της Α΄ Αναθεωρητικής Βουλής[5], γεγονός που συνιστούσε έκπληξη, αφού στην εν λόγω θέση εκλέγονταν συνήθως βουλευτές με παρουσία ετών. Σε σύνολο 334 ψηφισάντων βουλευτών ο Κωνσταντίνος Έσσλιν λαμβάνει 175 ψήφους[6], ο Κ. Ρακτιβάν 103 και ο Α. Μοµφεράτος 48. Εν συνεχεία, πρωταγωνιστεί στην αναθεώρηση του Συντάγματος[7]. Μετά το πέρας της βουλευτικής του θητείας, το 1916 έγινε ο πρώτος πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας. Το 1917, με τα δραματικά γεγονότα του Εθνικού Διχασμού οι σύμμαχοι εξορίζουν τον Κωνσταντίνο Έσσλιν [8] μαζί με τους Ιωάννη Μεταξά, Δημήτριο Γούναρη, Βίκτωρα Δούσμανη, Ίωνα Δραγούμη, Σπυρίδωνα Μερκούρη, Γεώργιο Πεσμαζόγλου, Ιωάννη Σαγιά στο Αιάκειο της Κορσικής. Μετά την εξορία, στις 11 Ιουνίου 1919, παραπέμφθηκε σε δίκη από έκτακτο στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο για συμμετοχή στα Νοεμβριανά, παρότι τότε είχε δημόσια αντιταχθεί στα έκτροπα. Η απόφαση ακυρώθηκε στη συνέχεια, αλλά στο μεταξύ ο Κωνσταντίνος Έσσλιν ασθένησε στην φυλακή και πέθανε στο Δημοτικό Νοσοκομείο της Αθήνας στις 17 Ιανουαρίου 1920.
Σημειώσεις, Αναφορές
1. ↑ Πρόεδροι της Βουλής Γερουσίας και Εθνοσυνελεύσεων 1821-2008 (Ίδρυμα της βουλής των Ελλήνων)
2. ↑ Γ.ΚΟΚΚΙΝΟΣ - Ο Εθνικισμός και ο Στρατός, ΤΟ ΒΗΜΑ
3. ↑ H λίστα των ελευθεροτεκτώνων, ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 19 Μαρτίου 2006
4. ↑ Γεώργιος Θεοδώρου Μπουρογιάννης, «Μαντασιά: Ρίζες και Κληρονομιά», σελ. 32, Λαμία, 1999
5. ↑ Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών - Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος
6. ↑ Ανδρέας Γ. Δημητρόπουλος - Οι Ελληνικές Κυβερνήσεις 1843-2004 σελ.61, 239-74
7. ↑ Συνταγματικές Ρυθμίσεις
8. ↑ Ιωάννης Μεταξάς
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
<@=@=@>
