Ο Χριστιανός-Γουλιέλμος-Φερδινάνδος-Αδόλφος-Γεώργιος, ευρύτερα γνωστός ως Γεώργιος Α΄ υπήρξε ο μακροβιότερος βασιλιάς της Ελλάδας, από το 1863 μέχρι 1913. Γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη στις 12/24 Δεκεμβρίου 1845 και ήταν δευτερότοκος γιος του Χριστιανού Θ΄ της Δανίας.
Βασίλισσα Όλγα
Ενθρόνιση και πρώτα χρόνια Βασιλείας
Μετά την εκδίωξη του Όθωνα από τον βασιλικό θρόνο της Ελλάδας, έπρεπε να βρεθεί νέος ηγεμόνας για τη χώρα. Οι Έλληνες ήταν υπέρ του δευτερότοκου γιου της Βασίλισσας Βικτωρίας Πρίγκηπα Αλφρέδου, αλλά οι μεγάλες δυνάμεις είχαν ήδη δεσμευτεί με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1832 να μην ανέλθει στο θρόνο της Ελλάδας γόνος καμιάς δικής τους βασιλικής οικογένειας. Έτσι αποφασίστηκε να δοθεί ο θρόνος στον Γεώργιο, δευτερότοκο γιο του Βασιλιά της Δανίας, του Οίκου των Σλέσβιγκ - Χολστάιν - Σόντερμπουργκ – Γλύκσμπουργκ (Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg), κλάδου του Οίκου του Oldenburg. Αυτός παρέμεινε και ο βασιλικός οίκος των Βασιλέων της Ελλάδας ως την αλλαγή του πολιτεύματος σε Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία με το δημοψήφισμα του 1974.
Εποχή Τρικούπη
Πόλεμος του 1897 και εποχή Θεοτόκη
Κίνημα στο Γουδί και εποχή Βενιζέλου
Βαλκανικός πόλεμος και δολοφονία
Κρίσεις για την προσωπικότητα και την πολιτεία του
Ο Γεώργιος αναγνωρίζεται από όλους ως ένας από τους συνετότερους βασιλείς της Ελλάδας. Αν και Βόρειος, που μάλιστα δεν έπαψε ποτέ να είναι Βόρειος, κατάφερε να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα σε μεγάλο βάθος. Η ένταξή του στην ελληνική πραγματικότητα του επέτρεψε να ασκήσει έντονη επιρροή στην ελληνική πολιτική σκηνή, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από όσο ήταν φανερό στην εποχή του. Αν και άνθρωπος της καλής ζωής προτιμούσε να διατηρεί τα προσχήματα στο αυστηρών αρχών αθηναϊκό περιβάλλον, αν και όποτε έφευγε στο εξωτερικό δεν έχανε την ευκαιρία για να γευτεί όσες απολαύσεις δεν μπορούσε στην Ελλάδα. Μάλιστα πολλές φορές οι γνωρίζοντες τον χαρακτήρα του έλεγαν πως ο θυρεός του «Πατήρ του Έθνους» ήταν ακριβές στην κυριολεξία. Λέγεται ότι σε γενικές γραμμές απέφευγε τους αυλοκόλακες και προτιμούσε να ενημερώνεται άμεσα για τις εξελίξεις, όσο δυσάρεστες και αν ήταν, πράγμα άλλωστε στο οποίο οφείλεται και η μνημειώδης προσαρμοστικότητά του. Η διαλλακτικότητα και η ψυχραιμία του, του επέτρεψε, να διατηρεί ανοιχτές γραμμές με το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόσμου και χωρίς να είναι ιδιαίτερα δημοφιλής να παραμένει η εξουσία του πάντοτε σεβαστή. Σε όλους αυτούς τους παράγοντες μπορεί να αποδοθεί όχι μόνο η ιδιαιτέρως μακροχρόνια βασιλεία του, αλλά και η ωρίμανση του ελληνικού πολιτικού κόσμου, που επί των ημερών του εξευρωπαΐστηκε σε μεγάλο βαθμό. Για τις Μεγάλες Δυνάμεις εθεωρείτο ο πλέον αξιόπιστος Έλληνας συνομιλητής τους και κατά την έκφραση του Άγγλου Βασιλιά Γεωργίου Ε΄ ο θάνατός του ήταν μεγάλη απώλεια για την Ελλάδα. Γεγονός όμως είναι πως ουδέποτε κατάφερε να φανατίσει τον ελληνικό λαό υπέρ ή εναντίον του, επί των ημερών του το πρόσωπο του Βασιλιά δεν είχε ένθερμους οπαδούς, ούτε εχθρούς, πράγμα που αποδεικνύει ότι έμεινε πάντοτε ξένος προς τα ελληνικά πάθη, εν αντιθέσει βέβαια προς τον γιο του Κωνσταντίνο. Η ικανότητά του απεδείχθη πολύ σύντομα, με τις διενέξεις του διαδόχου του Κωνσταντίνου με τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, που θα αποκορυφωθεί στον εθνικό διχασμό του 1916-17.
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
<@=@=@>
