O Άγγελος Τερζάκης (1907-1979) ήταν έλληνας λογοτέχνης της γενιάς του ‘30 και δοκιμιογράφος. Έγραψε διηγήματα, μυθιστορήματα και θεατρικά έργα. Πολύ αξιόλογο είναι το δοκιμιακό του έργο: αυτός και ο Θεοτοκάς είναι οι κύριοι εκφραστές του θεωρητικού προβληματισμού και των αναζητήσεων της ανανεωτικής γενιάς του ‘30.
Βίος
Γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1907 και έζησε εκεί μέχρι το 1915, όταν και πήγε στην Αθήνα, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έλαβε την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος το 1929, αλλά εγκατέλειψε σύντομα τη δικηγορία για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία.
Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1925 με τη συλλογή διηγημάτων Ο ξεχασμένος και έκτοτε ασχολήθηκε συστηματικά με την πεζογραφία και το θέατρο. Παράλληλα διηύθυνε και τα βραχύβια περιοδικά Πνοή και Λόγος. Το 1937 έγινε γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου και αργότερα καλλιτεχνικός και γενικός διευθυντής του.
Πήρε μέρος στον πόλεμο το 1940 και κατέγραψε τις εμπειρίες του σε κάποια από τα διηγήματά του.
Μετά τον πόλεμο συνέχισε την ενασχόλησή του με τα γράμματα: αρθρογραφούσε για πολλά χρόνια στην εφημερίδα Το Βήμα και υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Εποχές.
Το 1969 τιμήθηκε με το Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών και το 1974 έγινε Ακαδημαϊκός.
Πέθανε στις 3 Αυγούστου 1979 στην Αθήνα.
Το έργο
Πεζογραφικό έργο
Ο Τερζάκης ξεκίνησε τη λογοτεχνική πορεία του κατά τη δεκαετία του 1920 με δύο συλλογές διηγημάτων, Ο ξεχασμένος (1925) και Φθινοπωρινή συμφωνία (1929). Στα έργα αυτά δεν φαίνεται τόσο το προσωπική του ύφος, όσο οι διάφορες λογοτεχνικές επιδράσεις από άλλους συγγραφείς. Κατά τη δεκαετία του 1930 στράφηκε στο μυθιστόρημα, όπως και όλοι οι λογοτέχνες της γενιάς του, χωρίς όμως να εγκαταλείψει τα διηγήματα.
Τα μυθιστορήματα του Τερζάκη, με εξαίρεση την Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ και Το ταξίδι με τον Έσπερο, είναι αστικά μυθιστορήματα που απεικονίζουν την ελληνική κοινωνία του Μεσοπολέμου. Χαρακτηριστικό όλων είναι το καταθλιπτικό κλίμα, η ασφυκτική ατμόσφαιρα, οι ήρωες-δέσμιοι της οικονομικής στενότητας και των κοινωνικών προκαταλήψεων και η απαισιοδοξία.
Η Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ είναι το καλύτερο έργο του Τερζάκη και ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Είναι ιστορικό μυθιστόρημα εμπνευσμένο από την περίοδο της Φραγκοκρατίας. Αναφέρεται στην εξέγερση των Ελλήνων και Σλάβων το 1293, που οδήγησε στην κατάληψη του φράγκικου κάστρου της Καλαμάτας και ο κεντρικός άξονας του έργου είναι ο έρωτας ανάμεσα στην Ιζαμπώ, κόρη του Γουλιέλμου Βιλλαρδουίνου, και τον ηγέτη της εξέγερσης Νικηφόρο Σγουρό.
Εργογραφία
- Μυθιστορήματα
- Δεσμώτες (1932)
- Η παρακμή των Σκληρών (1933)
- Η μενεξεδένια Πολιτεία (1937)
- Η πριγκηπέσσα Ιζαμπώ (1945)
- Ταξίδι με τον Έσπερο (1946)
- Το λυκόφως των ανθρώπων (δημοσιεύθηκε σε συνέχειες το 1947, εκδόθηκε το 1989)
- Δίχως Θεό (1951)
- Η μυστική ζωή (1957)
- Το μυθιστόρημα των τεσσάρων (μαζί με τους Καραγάτση, Μυριβήλη, Βενέζη), 1958
Συλλογές διηγημάτων
- Ο ξεχασμένος (1925)
- Φθινοπωρινή συμφωνία (1929)
- Του έρωτα και του θανάτου (1943)
- Απρίλης (1946)
- Η στοργή [νουβέλα] (1944)
Θεατρικά έργα
- Αυτοκράτωρ Μιχαήλ (1936)
- Γαμήλιο Εμβατήριο (1937)
- Ο σταυρός και το σπαθί (1939)
- Είλωτες (1939)
- Ο εξουσιαστής (1942)
- Το μεγάλο παιχνίδι (1944)
- Αγνή (1949)
- Θεοφανώ (1956)
- Νύχτα στη Μεσόγειο (1957)
- Τα λύτρα της ευτυχίας (1959)
- Θωμάς ο δίψυχος (1962)
- Ο πρόγονος (1970)
Βιβλιογραφία
- Κ. Μητσάκη, Νεοελληνική πεζογραφία. Η γενιά του ’30. Αθήνα 1977
- M. Vitti, Η γενιά του τριάντα. Ιδεολογία και μορφή, εκδ. Ερμής, Αθήνα 1979
- Κ.Α. Δημάδης, Δικτατορία-Πόλεμος και πεζογραφία 1936-1944, εκδ. «γνώση», Αθήνα 1991
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
<@=@=@>
