Η Ασπασία Παπαδοπεράκη είναι Ελληνίδα γλύπτρια, που γεννήθηκε το 1942 στα Σπήλια του Ηρακλείου Κρήτης. Σπούδασε στα 1966 – 72 στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) της Αθήνας γλυπτική με καθηγητές τους Θανάση Απάρτη, Γιάννη Παππά και Δημήτρη Καλαμάρα και σκηνογραφία κοντά στο Βασίλη Βασιλειάδη. Από το 1975 μέχρι το 1978, με υποτροφία από τον ΕΟΜΜΕΧ, συνέχισε τις σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού (Ecole Superiere des Beaux Arts, Paris), με δασκάλους τον Μαρσέλ Ζιλί (Marcel Gilli, 1914 – 1993) και τον Σεζάρ (Cesar). Παρακολούθησε επίσης μαθήματα σκηνογραφίας και ενδυματολογίας. Αδελφός της ήταν ο ζωγράφος Θωμάς Παπαδοπεράκης (1943 – 2002).
Άγαλμα της Μαρίας Κάλλας. Εργο Ασπασίας Παπαδοπεράκη. Αθήνα - Πλατεία Μαδρίτης (Φωτογραφία του Δημήτρη Σφήκα)
Η Παπαδοπεράκη χρησιμοποιεί στη γλυπτική της στοιχεία από την αρχαϊκή περίοδο της ελληνικής γλυπτικής, καθώς και στοιχεία από την αιγαιοπελαγίτικη λαϊκή αρχιτεκτονική. Έχει παρουσιάσει έργα της σε ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι σημαντικότερες είναι:
Εθνική Πινακοθήκη (1979) «Δέκα Γλύπτες», Γερμανικό Ινστιτούτο Γκαίτε (Goethe, 1983) με ανάλυση του γλυπτού της για τη Μαρία Κάλλας, Γκαλερί Σταυρακάκη στο Ηράκλειο Κρήτης (1984), με θέμα «Η μορφή του Καβάφη», Σύλλογο Γλυπτών με θέμα «Στοιχεία στην τέχνη του 20ου αιώνα από το Θησαυρό των Σιφνίων», Βασιλική Αγίου Μάρκου, Ηράκλειο Κρήτης (1986) «Η γυναίκα στην Αντίσταση», Σύλλογο Γλυπτών με θέμα «Ανθρώπινη φιγούρα» (1987), Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας (1992), με θέμα «Ανάλυση ενός έργου». Έλαβε επίσης μέρος και σε ομαδικές εκθέσεις στο πλαίσιο της Αθήνας Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης και του Συνεδρίου AICA (Διεθνούς Ένωσης Τεχνοκριτικών), καθώς και στο Σαλόν του Μαΐου (Salon de Mai) του Παρισιού και στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας, το 1980.
Η Παπαδοπεράκη έχει φιλοτεχνήσει το ολόσωμο από ορείχαλκο γλυπτό της Μαρίας Κάλλας για δημόσιο χώρο στην Αθήνα (Πλατεία Μαδρίτης, Λεωφ. Βασ. Αλεξάνδρου & Βρασίδα, όπισθεν Ξενοδοχείου Χίλτον). Όπως αναφέρει η Ζέττα Αντωνοπούλου, «πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα σύγχρονα γλυπτά της πόλης». Ανάμεσα στις άλλες γλυπτικές συνθέσεις της περιλαμβάνονται οι προτομές του Νίκου Ξυλούρη και του Νικολάου Κιτσίκη στο Ηράκλειο της Κρήτης και του Κωνσταντίνου Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Μνημειακά γλυπτά της είναι: «Ηλέκτρα Αποστόλου, Μνημείο Εθνικής Αντίστασης 41 – 44» (1998, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ηρακλείου Κρήτης), «Αιγαιοπελαγίτικη Συνάντηση» (2006, Ξενοδοχείο Creta Maris, Χερσόνησος Κρήτης), Ανδριάντας Φιλίππου Β' (Αθήνα, Λεωφ. Κύπρου – Παπάγου). Επίσης, η γλυπτική σύνθεση «Διαχρονική συνάντηση Θεοτοκόπουλου, Κορνάρου, Καζαντζάκη» κ. ά.
Η Παπαδοπεράκη έχει συνεργαστεί στο θέατρο με το Γ. Τσαρούχη, το Β. Νικολαϊδη, το Γ. Χατζηδάκη και τη Θ. Κίττου. Έχει κάνει σκηνικά, μάσκες και κοστούμια για θεατρικές παραστάσεις. Το 2002 κυκλοφόρησε από το Μουσείο Μπενάκη το βιβλίο της «Μελετώντας τον Θεοτοκόπουλο» στα ελληνικά και αγγλικά. Είναι μέλος του Συλλόγου Γλυπτών. Το 2009, η Παπαδοπεράκη τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του καλλιτεχνικού έργου της.
Πηγές
* Στέλιος Λυδάκης: «Οι Έλληνες Γλύπτες: Η νεοελληνική γλυπτική: ιστορία – τυπολογία – λεξικό γλυπτών», τόμος 5ος, σελ. 421 – 422, Εκδοτικός οίκος «ΜΕΛΙΣΣΑ», Αθήνα, 1981.
* Ζέττα Αντωνοπούλου: «Τα γλυπτά της Αθήνας: Υπαίθρια Γλυπτική 1834 – 2004», σελ. 196 & 205, 1η έκδοση, Εκδόσεις Ποταμός, Αθήνα, 2003.
* Ιστοσελίδα Εθνικής Πινακοθήκης και Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτζου (www.natiοnalgallery.gr)
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
<@=@=@>