Οι Φιλιππίνες είναι μια νησιωτική χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας με έκταση 300,000 km² και πληθυσμό 83,054,000. Πρωτεύουσα είναι η Μανίλα. Πρόεδρος της χώρας είναι η Γκλόρια Αρόγιο.

Oι σύγχρονοι Φιλιππινέζοι είναι απόγονοι Aυστραλοασιατών, αν και υπάρχει μια μειονότητα Φιλιππίνων με τα κινέζικη, ισπανική, Αμερικανική, και αραβική καταγωγή. Μέσω της πλούσιας ιστορίας του, ο φιλιππινέζικος πολιτισμός έχει πολλές συγγένειες με τη δύση. Ο Ρωμαιοκαθολικισμός είναι η επίσημη θρησκεία, και η Ταγκαλόγκ και τα Αγγλικά είναι οι επίσημες γλώσσες.

Ιστορία

Η αρχαιολογική και η παλαιοντολογική θεωρία προτείνουν ότι ο homo sapiens εμφανίστηκε στην περιοχή το 50.000 π.Χ. Οι Aetas θεωρείται ότι έχουν φθάσει στην περιοχή που είναι τώρα οι Φιλιππίνες τουλάχιστον 30.000 έτη πριν, ίσως μέσω των γεφυρών εδάφους που σύνδεσαν την περιοχή με την ασιατική ήπειρο κατά τη διάρκεια μιας περιόδου πάγου.

Οι πρόγονοι της μεγάλης πλειοψηφίας των Φιλιππινέζων, οι Austronesians από την Ταϊβάν, εγκαταστάθηκαν στο βόρειο Luzon περίπου το 2500 Π.Χ. Επεκτάθηκαν στο υπόλοιπο των Φιλιππινών και αποίκισαν αργότερα το μεγαλύτερο μέρος της θαλάσσιας Νοτιοανατολικής Ασίας και των δυτικών νησιών του Ειρηνικού. Οι Άραβες, Κινέζοι και Ινδοί έμποροι ήρθαν σε επαφή με τις Φιλιππίνες κατά τη διάρκεια των επόμενων χιλίων ετών μέχρι την άφιξη των Ευρωπαίων.

Πλέοντας για λογαριασμό της Ισπανίας, ο Πορτογάλος εξερευνητής Ferdinand Magellan και το πλήρωμά του ήταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι που έφθασαν στο αρχιπέλαγος το 1521. Ο Magellan σκοτώθηκε από τους γηγενείς πολεμιστές στο νησί Mactan. Ο στρατηγός, Miguel López de Legazpi έφθασε από το Μεξικό το 1565 και διαμόρφωσε τις πρώτες ισπανικές κτήσεις στο Κεμπού και προετοίμασε το έδαφος για την αποίκιση. Το 1571 καθιέρωσε τη Μανίλα ως πρωτεύουσα της νέας ισπανικής αποικίας.

Ρωμαιοκαθολικοί ιεραπόστολοι βάφτισαν τους περισσότερους από τους κατοίκους. Στα επόμενα 333 έτη, οι Ισπανοί στρατιώτες καταστέλλουν τις διάφορες τοπικές επαναστάσεις και τις διάφορες εξωτερικές προκλήσεις της αποικίας. Τέτοιες προκλήσεις προήλθαν από τους Βρετανούς, τους Κινέζους, τους Ολλανδούς, τους Γάλλους, τους Ιάπωνες, και τους Πορτογάλους. Η σημαντικότερη απώλεια για την Ισπανία ήταν το προσωρινή κατάκτηση της πρωτεύουσας, Μανίλα, από τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια του πολέμου των επτά ετών. Οι Φιλιππίνες κυβερνήθηκαν ως περιοχή της νέας Ισπανίας από το 1565 έως το 1821. Το καράβι που σύνδεσε τη Μανίλα με το Aκαπούλκο στο Μεξικό ταξίδευε μιά φορά ή δύο φορές το χρόνο, αρχίζοντας προς το τέλος του 16ου αιώνα. Οι Φιλιππίνες ανοίχτηκαν στο παγκόσμιο εμπόριο στις 6 Σεπτεμβρίου 1834.

Μια προπαγάνδα, που ξεκίνησε από το Φιλιππινέζο εθνικιστή Jose Rizal, που κατόπιν σπούδασε στην Ισπανία, αναπτύχθηκε σύντομα στην χώρα. Αυτό έγινε προκειμένου να ενημερωθεί η κυβέρνηση για τις αδικίες της διοίκησης στις Φιλιππίνες καθώς επίσης και τις κακοποιήσεις γηγενούς πληθυσμού. Στο 1880 και το 1890, οι προπαγανδιστές φώναξαν για τις πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες περιέλαβαν τις απαιτήσεις για μεγαλύτερη αντιπροσώπευση στην Ισπανία. Ανίκανος να κερδίσει τις μεταρρυθμίσεις,ο Rizal επέστρεψε στη χώρα. Ο Rizal συνελήφθη στη συνέχεια, και εκτελέσθηκε για προδοσία στις 30 Δεκεμβρίου 1896. Νωρίτερα εκείνο το έτος, ο Katipunan, άρχισε ήδη μια επανάσταση, η οποία συνεχίστηκε τελικά από τον Emilio Aguinaldo, ο οποίος όρισε μια επαναστατική κυβέρνηση, αν και ο Ισπανός κυβερνήτης ο στρατηγός Fernando Primo de Rivera αναγνώρισε την επανάσταση μόνο στις 17 Μαΐου του 1897.

Ο Ισπανοαμερικανικός πόλεμος άρχισε στην Κούβα το 1898 και έφθασε σύντομα στις Φιλιππίνες όταν νίκησε ο Commodore George Dewey την ισπανική μοίρα στον κόλπο της Μανίλα. Ο Aguinaldo δήλωσε την ανεξαρτησία των Φιλιππινών στις 12 Ιουνίου 1898, και έγινε αρχηγός του κράτους. Ως συνέπεια της ήττας της στον πόλεμο, η Ισπανία παραχώρησε τις Φιλιππίνες, μαζί με την Κούβα το Γκουάμ και το Πουέρτο Ρίκο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από 1899, ο πόλεμος συνεχίστηκε μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των φιλιππινέζων επαναστατών, οι οποίοι συνέχισαν βία των προηγούμενων ετών. Οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο τελειωμένο όταν συλλήφθηκε Aguinaldo από τα αμερικανικά στρατεύματα στις 23 Μαρτίου 1901, αλλά η προσπάθεια συνεχίστηκε έως το 1913. Η θέση της χώρας ως αποικία άλλαξε όταν έγινε η Κοινοπολιτεία των Φιλιππινών το 1935, η οποία επέτρεψε περισσότερη αυτο-διακυβέρνηση. Τα σχέδια για την αύξηση της ανεξαρτησίας κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας διακόπηκαν κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου όταν εισέβαλε η Ιαπωνία και κατέλαβε στα νησιά. Αφότου νικήθηκαν οι Ιάπωνες το 1945, οι Φιλιππίνες επέτυχαν ανεξαρτησία από τις Ηνωμένες Πολιτείες στις 4 Ιουλίου 1946.

Από το 1946, το πρόσφατα ανεξάρτητο φιλιππινέζικο κράτος έχει αντιμετωπίσει την πολιτική αστάθεια με τις διάφορες επαναστατικές ομάδες. Η πρόσφατη δεκαετία του '60 και η δεκαετία του '70 επισφραγίστηκαν από την οικονομική ανάπτυξη που ήταν η δεύτερη στην Ασία, δίπλα στην Ιαπωνία. Ο Ferdinand Marcos ήταν, κατόπιν, ο εκλεγμένος Πρόεδρος. Ο Marcos κήρυξε τελικά στρατιωτικό νόμο στις 21 Σεπτεμβρίου 1972 και κυβέρνησε τη χώρα από δικτατορικά. Ο Marcos επέκτεινε τη δύναμή του και τη διάρκεια αξιώματος αυτού.

Ο ηγέτης Benigno Aquino, ο νεώτερος δολοφονήθηκε στις 21 Αυγούστου 1983 στην επιστροφή του από την εξορία. Στις Ιανουαρίου 1986,ο Marcos επέτρεψε να γίνουν εκλογές, μετά από τις μεγάλες διαμαρτυρίες. Η εκλογές θεωρήθηκαν ως νόθες, και οδήγησαν σε μια απόκλιση μεταξύ των στρατιωτικών στασιαστών και των στρατιωτικών που έμειναν πιστοί στο Marcos. Οι διαμαρτυρόμενοι υποστήριξαν τους στασιαστές, και συνοδεύθηκαν από τις παραιτήσεις των προεξεχόντων ανώτερων υπαλλήλων γραφείων. Η Corazon Aquino, η σύζυγος του Benigno Aquino,του νεώτερου, ήταν ο αναγνωρισμένος νικητής της αιφνιδιαστικής εκλογής. Ανέλαβε την κυβέρνηση, και απαίτησε μια συνταγματική αναθεώρηση για να συντάξει ένα νέο σύνταγμα, μετά από την επανάσταση του 1986. Ο Marcos, η οικογένειά του και μερικοί από τους συμμάχους του κατέφυγαν στη Χαβάη.

Η πραγματοποίηση των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης μετά από τα γεγονότα του 1986 παρακωλύθηκε από το ογκώδες εθνικό χρέος, την κυβερνητική δωροδοκία, τις προσπάθειες χτυπήματος, μια κομμουνιστική εξέγερση, και μια μουσουλμανική μετακίνηση αυτονομιστών. Η οικονομία που βελτιώνεται κατά τη διάρκεια της διοίκησης του Fidel V. Ramos, ο οποίος εκλέχτηκε το 1992. Εντούτοις, οι οικονομικές βελτιώσεις αρνήθηκαν στην αρχή της ανατολικής ασιατικής οικονομικής κρίσης το 1997. Η επανάσταση του 2001 οδήγησε στην πτώση του επόμενου Προέδρου, Joseph Estrada. Η τρέχουσα διοίκηση της Προέδρου Gloria Macapagal-Arroyo έχει κατηγορηθεί για δωροδοκία κατά τη διάρκεια των εκλογών. Λόγω αυτών των ισχυρισμών η τρέχουσα διοίκηση έπρεπε να καταστείλει διάφορα αποπειραθέντα χτυπήματα,με πιο πρόσφατο την πραγματοποίηση τρομοκρατικού χτυπήματος στη Μανίλα το Μάρτιο του 2006.

Πολιτική και Κυβέρνηση

Η κυβέρνηση των Φιλιππινών οργανώνεται ως προεδρική-ενωτική δημοκρατία, όπου ο Πρόεδρος λειτουργεί ως αρχηγός κράτους, επικεφαλής της κυβέρνησης, και διοικητής--προιστάμενος των ενόπλων δυνάμεων. Ο Πρόεδρος εκλέγεται από άμεση και καθολική ψηφοφορία για μία εξαετή θητεία, κατά τη διάρκεια του οποίου διορίζει τους υπουργούς και προεδρεύει στο υπουργικό συμβούλιο.

Το κοινοβούλιο περιλαμβάνει δύο σώματα,που είναι η Γερουσία και η Βουλή των αντιπροσώπων τα μέλη των πρώτων εκλέγονται ενιαία σε όλη τη χώρα και εκείνοι των τελευταίων από τη γεωγραφική περιοχή. Οι 24 γερουσιαστές εξυπηρετούν τις εξαετείς θητείες, με το μισό αποσυμένος κάθε τρία έτη, ενώ η Βουλή των αντιπροσώπων περιλαμβάνει 250 μέλη που εκλέγονται για τρία έτη.Η δικαστική εξουσία διευθύνεται από το ανώτατο δικαστήριο, με έναν κύριο δικαστή ως κεφαλή του και 14 αναπληρωτές δικαστές,οι οποίοι διορίζονται από τον Πρόεδρο. Άλλα δικαστήρια είναι το Εφετείο, τα περιφερειακά δικαστήρια, και τα μητροπολιτικά δικαστήρια.

Τον Ιούνιο του 2006, η Πρόεδρος Gloria Macapagal-Arroyo ελπίζει να απσπάσει τη συναίνεση για να τροποποιήσει το σύνταγμα ούτως ώστε να υπάρχει ένα νομοθετικό σώμα (Κοινοβούλιο) κατά τα πρότυπα του γερμανικού συστήματος διοίκησης. Η χώρα θα χωριστεί «στις περιφέρειες» και η καθεμιά θα έχει ένα τοπικό νομοθετικό σώμα αρμόδιο για ορισμένες λειτουργίες. Περιλαμβάνονται στις τροποποιήσεις τα σχέδια που αφαιρούν/διευκολύνουν την τρέχουσα απαγόρευση στην ξένη ιδιοκτησία της περιουσίας, του εδάφους, και των εμπορικών οργανώσεων στις Φιλιππίνες. Τα σχέδια έχουν αναγγελθεί για να αποκεντρώσουν την κυβέρνηση από τη Μανίλα προς τις επαρχίες, όπως το Υπουργείο Τουρισμού προς την πόλη του Κεμπού, το Υπουργείο Εξωτερικών υποθέσεων προς τη Angeles City, και το Υπουργείο Αγροτικής Μεταρρύθμισης προς την πόλη Iloilo.

Οι Φιλιππίνες είναι από την ίδρυσή τους ενεργό μέλος των Ηνωμένων Εθνών από την έναρξή τους στις 24 Οκτωβρίου 1945 και είναι ιδρυτικό μέλος της Ένωσης των Χωρών Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN). Οι Φιλιππίνες είναι επίσης μέλος της Συνόδου Κορυφής της ανατολικής Ασίας (EAS), ενεργός φορέας στην ειρηνικοασιατική οικονομική συνεργασία (APEC), στη λατινική ένωση,καθώς επίσης μέλος της ομάδας των 24. Η χώρα είναι σημαντικός σύμμαχος των ΗΠΑ παρόλο που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ.

Οι Φιλιππίνες, μαζί με το κράτος της Μάλτας, είναι ένα από μόνο δύο κράτη στον κόσμο όπου όλοι οι πολιτικοί γάμοι είναι για τη ζωή, επειδή το διαζύγιο (για τις παραβιάσεις που έρχονται μετά από το γάμο) απαγορεύεται, αν και η ακύρωση επιτρέπεται.

Οι Φιλιππίνες είναι αυτήν την περίοδο σε μια διαφωνία με την Ταϊβάν, την Κίνα, το Βιετνάμ, και τη Μαλαισία για τα πλούσια σε πετρέλαιο και σε φυσικά αέριο νησιά Spratly και το σύμπλεγμα Scarborough.

Διοικητικές Περιοχές

Οι Φιλιππίνες είαναι χωρισμένες σε τρεις διοικητικές περιοχές:τη Luzon, τη Visayas και το Mindanao. Επίσης έχουν 17 περιοχές, 81 επαρχίες, 117 πόλεις, 1501 δήμους και 41.982 τοπικές κυβερνήσεις.

Τα περισσότερα κυβερνητικά γραφεία έχουν εγκαταστήσει παραρτήματα στην επαρχία. Οι περιοχές δεν αποτελούν ξεχωριστές τοπικές κυβερνήσεις με εξαίρεση την αυτόνομη μουσουλμανική περιοχή του Mindanao.

Μιντανάο

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License

<@=@=@>