Η Νικαράγουα (República de Nicaragua)είναι χώρα της Κεντρικής Αμερικής με έκταση 148,000km² (μαζί με τις λίμνες) και πληθυσμό 5,465,100. [1].

Έχει χαρακτηρισθεί ως "Χώρα των λιμνών και των ηφαιστείων".

Σύνορα

Η Νικαράγουα συνορεύει προς Β. με την Ονδούρα, Α. βρέχεται από την Καραϊβική, Ν. με την Κόστα Ρίκα και δυτικά βρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Το μήκος ακτών της στον Ατλαντικό φθάνουν τα 540 χλμ, ενώ στον Ειρηνικό τα 350 χλμ. Είναι η μεγαλύτερη χώρα της Κ. Αμερικής και η περισσότερο πυκνοκατοικημένη.

Ιστορία

Η Ιστορία της Νικαράγουας παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες με εκείνη της νεότερης Ελλάδας.

Το 1552 ο Ισπανός Χιλ Γκονθάλεθ ντε Άβιλα είναι ο πρώτος που εξερευνά τις δυτικές ακτές αυτής της χώρας. Πρώτος Διοικητής της Χώρας φέρεται ο Πεντράριο Ντάβιλα επί της διοίκησης του οποίου και δημιουργήθηκαν οι πόλεις Γρανάδα και Λεόν το 1524. Σε όλη τη διάρκεια της ισπανικής κυριαρχίας η Νικαράγουα αποτελεί τμήμα της γενικής διοίκησης της Γουατεμάλας με πρωτεύουσα τη Λεόν. Το 1821 η Νικαράγουα μαζί με τη Γουατεμάλα το Ελ Σαλβαδόρ την Ονδούρα και την Κόστα Ρίκα ανακηρύσουν την ανεξαρτησία τους από την Ισπανία. Οι συντηρητικοί όμως της Νικαράγουα αντιδρούν στην ομοσπονδία αυτή και τον Ιανουάριο του 1822 η Χώρα απετέλεσε τμήμα της μεξικανικής αυτοκρατορίας του Αγκουστίν Ιτουρμπίντε, γενόμενη έτσι μια από τις Ηνωμένες Επαρχίες της Κεντρικής Αμερικής. Οι φιλελεύθεροι όμως των χωρών αυτών αντιδρούν και μια μεξικάνικη στρατιά υπό τον στρατηγό Βιτσέντε Φιλισόλα φθάνει στη Γουατεμάλα. Το 1823 η πτώση του Ιτουρμπίντε στο Μεξικό θεωρείται νίκη των φιλελευθέρων.

Το 1838 η εθνοσυνέλευση της Χώρας ανακήρυξε την Νικαράγουα ανεξάρτητη και κυρίαρχη Χώρα.

Εν τω μεταξύ άρχισαν οι πολιτικές διαμάχες μεταξύ των πόλεων Γρανάδας και Λεόν που είχαν καταστεί κέντρα δύο ισχυρών αντιπάλων κομμάτων των συντηρητικών και των φιλελευθέρων. Η πρωτεύουσα της Χώρας μεταφέρθηκε επανειλημμένα από τη Λεόν στη Μανάγκουα, κέντρο των συντηρητικών. Η γενική όμως διαφθορά των κρατικών τότε υπαλλήλων συνέτεινε στην επιδείνωση της κατάστασης.

Το 1893 κηρύχθηκε η δικτατορία υπό του Χοσέ Σάντος Θελάγια που διάρκεσε 16 χρόνια. Επειδή όμως απειλούνταν οικονομική κατάρρευση ζητήθηκε η βοήθεια των ΗΠΑ. (Με τη δικαιολογία αυτή οι ΗΠΑ το 1910 με αντικυβερνητική συνομωσία κατάφεραν να τον απομακρύνουν). Ακολουθεί δικτατορία φιλοαμερικανών. Πράγματι τότε καταρτίσθηκε και το λεγόμενο οικονομικό «Σχέδιο Ντόσον» προς οικονομική εξυγίανση. Επειδή όμως εξερράγη νέος εμφύλιος πόλεμος το 1912 οι ΗΠΑ έστειλαν ναυτικές δυνάμεις (που διατηρήθηκαν εκεί μέχρι το 1933).

Το 1925 τη δικτατορία του Τσαμόρο ανέστειλε η Προεδρία του Σολορσάνι όπου τότε ιδρύθηκε και το Μαρξιστικό Κόμμα Εργασίας. Το 1926 ένοπλο τμήμα με επικεφαλής τον Αουγκούστο Σαντίνο ξεκινά αγώνα κατά των Αμερικανών και των συνεργατών τους. Υποστηριζόμενος και από ένοπλα τμήματα των χωρών της ευρύτερης περιοχής καταφέρνει ώστε το 1933 οι αμερικανικές δυνάμεις να αποσυρθούν.

Το 1934 ο Σαντίνο δολοφονείται κατόπιν εντολής του Διοικητή της Εθνοφρουράς στρατηγού Αναστάσιο Σομόσα (ή Σομόθα) ο οποίος και εγκαινιάζει (1937) νέα περίοδο δικτατορίας με τη κατάσταση να βελτιώνεται. Το 1951 υπογράφτηκε συμφωνία μεταξύ Νικαράγουας, Γουατεμάλας, Σαλβαδόρ, Ονδούρας και Κόστα Ρίκα αποκαλούμενη «Οργάνωση των Κρατών της Κεντρικής Αμερικής (O.O.C.) με κύριο σκοπό τη διατήρηση της μεταξύ των ειρήνης.

Το 1956 δολοφονείται ο Σομόσα και αναλαμβάνει ο γιος του. Οι αντιδράσεις αρχίζουν να κορυφώνονται.

Το 1961 ιδρύεται το «Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης» των Σαντινίστας υπό τον Κάρλος Φονσέκα Αμαντόρ με στόχο την απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά της δικτατορίας και της κυριαρχίας των ΗΠΑ. Τελικά το 1979 οι Σαντινίστας ανέλαβαν την εξουσία παραλαμβάνοντας ένα κράτος κατεστραμένο. Τότε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλτ Ρήγκαν φοβούμενος ανάμειξη της Ρωσίας χρηματοδότησε την «αντεπανάσταση» (ομάδες του Σομόσα) που ονομάζονταν «Κόντρας», με χρήματα από πώληση όπλων στο Ιράν*.

Οι Σαντινίστας στον ακήρυχτο αυτό πόλεμο το 1985 αναγκάζονται να επιβάλουν μια σειρά μέτρων λιτότητας. Έτσι αφενός τα μέτρα αυτά, αφετέρου οι οικονομικές κυρώσεις που επέβαλαν οι ΗΠΑ οδήγησαν στη πτώση τους στις εκλογές του 1990 όπου νικητής αναδείχθηκε η «Εθνική Ένωση Αντιπολίτευσης» (UNO) υπό την ηγεσία της Βιολέτας Τσαμόρο, ιδιοκτήτριας της εφημερίδας «Λα Πρένσα» (= ο Τύπος).

(*)Στοιχεία όπως έχουν δημοσιευθεί στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο.

Κάτοικοι

Στο δυτικό μισό της χώρας και βόρεια οι κάτοικοι είναι μίγμα Ινδιάνων και Ισπανών οι Ράμας, ενώ στο ανατολικό μισό και νότια είναι περισσότερο οι "Ίντιος Μπράβος" και οι "Μοσκίτος", Ινδιάνοι, Ζάμπιοι και άλλοι νέγροι από τη Τζαμάικα και άλλες νήσους της Καραϊβικής. Αυτό έχει ως συνέπεια να παρατηρείται διαφορετικός τρόπος ζωής στην ανατολική Νικαράγουα από τη δυτική αλλά και το κλίμα διαφέρει.

Κλίμα

Η ακτή της Καραιβικής κατακλίζεται από φοινικόδενδρα, ήχους "ρέγκε" και "σάλσα". Εδώ βασιλεύει η υγρασία και οι καθημερινές απότομες και σύντομες βροχοπτώσεις (κλίμα τροπικό) σε αντίθεση με την άλλη χώρα που το κλίμα της θεωρείται ξηρό και είναι περισσότερο πυκνοκατοικημένη.

Διοικητική διαίρεση

Η Χώρα διαιρείται στις ακόλουθες 16 περιφέρειες νομούς: Boaco, Carazo, Chinandega, Chontales, Esteli, Granada, Jinotega, Léon, Madriz, Managua, Masaya, Matagalpa, Nueva Segovia, Rio San Juan, Rivas και Zelaya. Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Μανάγκουα που βρίσκεται στην ομώνυμη λίμνη και σε υψόμετρο περίπου 55 μέτρα. Άλλες σημαντικέ πόλεις είναι η Léon, η Granada, η Masaya, η Chinandega, η Juigalpa, η Corinto, και η Jinotepe.

Εθνικός Ύμνος

Ο εθνικός ύμνος της χώρας ονομάζεται "Salve a ti, Nicaragua" και γράφτηκε το 1937 από τον Ibarra Mayorga.

Δείτε επίσης

* Λίμνη Νικαράγουα

* Αρχιπέλαγος Σολεντινάμε

* Διώρυγα Νικαράγουας

Χάρτης της Γουατεμάλας

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License

<@=@=@>