Η Ισημερινή Γουινέα (República de Guinea Ecuatorial) είναι χώρα με έκταση 28,051km² και πληθυσμό 616.459 το 2008[2]. Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Μαλάμπο. Πρόεδρος της χώρας, από το 1979, είναι ο Τεόντορο Ομπιάνγκ Νγκουέμα Μπαζόνγκο. Πρωθυπουργός είναι ο Ρικάρντο Μάνγκουε Ομπάμα Νφουμπέα. Επίσημες γλώσσες είναι η γαλλική, Πορτογαλική και η ισπανική.

Είναι η μικρότερη χώρα της ηπειρωτικής Αφρικής αναφορικά με τον πληθυσμό. Μικρότερες σε έκταση είναι οι Σεϋχέλλες και το Σάο Τομέ και Πρίνσιπε, ενώ ο μικρότερος πληθυσμός της Δυτικής Σαχάρας αμφισβητείται. Επίσης, αποτελεί το μικρότερο μέλος του ΟΗΕ από την ηπειρωτική Αφρική.

Πρόσφατα, η οικονομική και πολιτική κατάσταση του κράτους άρχισε να αλλάζει έπειτα από την πρόσφατη ανακάλυψη εκτεταμένων κοιτασμάτων πετρελαίου.

Παρά την ονομασία της, δεν υπάρχει τμήμα της χώρας που να βρίσκεται στον Ισημερινό.

Γεωγραφία

Πρόκειται για ένα από τα μικρότερα κράτη της Αφρικής και αποτελείται από δύο περιοχές: τη Ρίο Μούνι και την Εσωτερική Περιοχή, που περιλαμβάνει το νησί Ανομπόν στο νότιο Ατλαντικό Ωκεανό και το νησί Μπιόκο (πρώην Φερνάντο Πο), στο οποίο βρίσκεται η πρωτεύουσα Μαλάμπο.

Το Ανομπόν είναι το νοτιότερο νησί της Ισημερινής Γουινέας και η θέση του είναι βόρεια του Ισημερινού. Βορειότερο σημείο στην αφρικανική χώρα είναι το νησί Μπιόκο. Μεταξύ των δύο νησιών και στο ανατολικό τμήμα βρίσκεται το κυρίως τμήμα της χώρας. Η αφρικανική χώρα συνορεύει στα βόρεια με το Καμερούν, στα νότια και ανατολικά με την Γκαμπόν, στα δυτικά βρέχεται από τον Κόλπο της Γουινέας, όπου βρίσκεται και το νησιωτικό κράτος του Σάο Τομέ και Πρίνσιπε, μεταξύ Μπιόκο και Ανομπόν. Πρώην ισπανική αποικία, με την ονομασία Ισπανική Γουινέα, το όνομα που έλαβε μετά την ανεξαρτησία υποδηλώνει ότι βρίσκεται κοντά τόσο στον Ισημερινό όσο και στον Κόλπο της Γουινέας. Αποτελεί ένα από τα εδάφη της Αφρικής, όπου επίσημη γλώσσα είναι τα ισπανικά, εκτός από τους θυλάκους Θεούτα και Μελίγια, όπως επίσης και την κατεχόμενη από το Μαρόκο αλλά αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ Δυτική Σαχάρα.

Το κλίμα της χώρας χαρακτηρίζεται από ισχυρές ανεμοθύελλες και ξαφνικές καταιγίδες. Το Πίκο Μπαζίλε είναι το υψηλότερο σημείο, ύψους 3.008 μ. Το μήκος των ακτών της Ισημερινής Γουινέας φθάνει τα 296 χλμ.

Ιστορία

Οι πρώτοι κάτοικοι του ηπειρωτικού τμήματος της χώρας πιστεύεται ότι ήταν οι labelabes, εκ των οποίων μόνο μικρές απομονωμένες ομάδες στα βόρεια του Ρίο Μούνι. Το 17ο και 19ο αιώνα οι Μπαντού εποίκισαν την περιοχή και έφεραν τις παράκτιες και στη συνέχεια τους Φανγκ. Από στοιχεία των τελευταίων πιθανότατα προέκυψαν οι Μπούμπι, οι οποίοι μετανάστευσαν στο Μπιόκο από το Καμερούν και το Ρίο Μούνι σε κύματα, διαδεχόμενοι τους άλλοτε νεολιθικούς πολιτισμούς. Οι Μπούμπι υπήρξαν οι αρχαιότατοι άνθρωποι που κατοίκησαν στο νησί Μπιόκο. Ο πληθυσμός του Ανομπόν, που είναι αυτόχθονες της Αγκόλας, εισήχθη από τους Πορτογάλους μέσω του νησιού Σάο Τομέ ( στο Σάο Τομέ και Πρίνσιπε).

Ο Πορτογάλος εξερευνητής Φερνιάο ντο Πό(Fernão do Pó) θεωρείται ο πρώτος Ευρωπαίος που ανακάλυψε το νησί Μπιόκο το 1472, ενώ πορευόταν με σκοπό να βρει την Ινδία. Ονόμασε το νησί Formosa ("Όμορφο"), ωστόσο πολύ σύντομα έλαβε το όνομα του Ευρωπαίου εξερευνητή. Τα νησιά Φερνάντο Πο και Ανομπόν αποικίστηκαν από την Πορτογαλία το 1474. Το 1778 το νησί, τα γειτονικά του νησιά και τα δικαιώματα για εκμετάλλευση της ευρύτερης περιοχής ανάμεσα στον ποταμό Νίγηρα και τον ποταμό Ογκούε παραχωρήθηκαν στην Ισπανική Αυτοκρατορία. Σε αντάλλαγμα, με τη Συνθήκη του Ελ Πάρδο (1778) ανάμεσα στη Μαρία Α΄ της Πορτογαλίας και το Βασιλιά Κάρολο Γ΄ της Ισπανίας παραχωρήθηκαν στην τελευταία εδάφη στην Αμερική. Στο διάστημα ανάμεσα στο 1778 και το 1810, το έδαφος της Ισημερινής Γουινέας εξαρτήθηκε διοικητικά από τον Αντιβασιλέα του Ρίο ντε λα Πλάτα, με έδρα το Μπουένος Άιρες. Την περίοδο από το 1827 ως το 1843 οι Βρετανοί κατασκεύασαν μια βάση στο νησί, με σκοπό να καταπολεμήσουν το δουλεμπόριο[3], η οποία στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Σιέρα Λεόνε έπειτα από συμφωνία με τους Ισπανούς το 1843. Το 1844 αποκαταστάθηκε η ισπανική κυριαρχία και η χώρα έγινε γνωστή ως Territorios Españoles del Golfo de Guinea Ecuatorial (Ισπανικά Εδάφη του Κόλπου της Ισημερινής Γουινέας). Το Ρίο Μούνι, κεντρικό τμήμα του κράτους, έγινε προτεκτοράτο το 1885 και αποικία το 1900. Οι διεκδικήσεις εδαφών διευθετήθηκαν με τη Συνθήκη του Παρισιού (1900) και περιοδικά, οι επαρχίες ενώθηκαν διοικητικά υπό την ισπανική διακυβέρνηση. Την περίοδο από το 1926 ως το 1959 ενώθηκαν στην αποικία της Ισπανικής Γουινέας.

Η Ισπανία, έπειτα από πιέσεις εθνικιστών στην αφρικανική αποικία και από τα Ηνωμένα Έθνη, ανακοίνωσε το Μάρτιο του 1968 ότι θα παραχωρούσε ανεξαρτησία στην Ισημερινή Γουινέα. Σε δημοψήφισμα υπό την επίβλεψη παρατηρητών του ΟΗΕ, στις 11 Αυγούστου του 1968, το 63% των ψηφισάντων τάχτηκαν υπέρ του Συντάγματος, με βάση του οποίο η χώρα αποκτούσε κυβέρνηση με Γενική Συνέλευση και Ανώτατο Δικαστήριο με δικαστές ορισμένους από τον πρόεδρο.

Το Σεπτέμβριο του 1968,ο Φρανσίσκο Μασίας Νγκουέμα εξελέγη πρώτος Πρόεδρος της χώρας και τον Οκτώβριο παραχωρήθηκε ανεξαρτησία. Τον Ιούλιο του 1970 ο Μασίας δημιούργησε μονοκομματικό καθεστώς και το 1971 σημαντικά τμήματα του Συντάγματος ανεστάλησαν και το 1972 ο Μασίας ανέλαβε τον πλήρη έλεγχο της κυβέρνησης, διοικώντας ισόβια.

Επί καθεστώτος του Μασίας,το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας εξορίστηκε ή αφανίστηκε. Οι εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων, οι θρησκευτικές διώξεις και τα βασανιστήρια ήταν συχνό φαινόμενο. Η οικονομία κατέρρευσε και οι ξένοι έφυγαν από τη χώρα. Το 1975 έκλεισαν όλα τα σχολεία στη χώρα και την ίδια τύχη είχαν και οι εκκλησίες, το 1978. Παράλληλα, ο δικτάτορας μετονόμασε εαυτόν σε Masie Nguema Biyogo Ñegue Ndong και φρόντισε για τον εξαφρικανισμό των ονομάτων των κατοίκων και των τοπωνυμίων.

Τον Αύγουστο του 1979 ο ανεψιός του Μασίας και πρώην διευθυντής στη διαβόητη φυλακή της Μαύρης Ακτής, Τεόντορο Ομπιάνγκ Νγκουέμα Μπαζόνγκο κατέλαβε την εξουσία και ανέτρεψε το θείο του, έπειτα από πετυχημένο πραξικόπημα. Ο Μασίας συνελήφθη, δικάστηκε και εκτελέστηκε την ίδια χρονιά. Ο Ομπιάνγκ ανέλαβε Πρόεδρος τον Οκτώβριο του 1979, έδωσε στα τοπωνύμια τα παλιά τους ονόματα και σταδιακά ανέλαβε την ανασυγκρότηση της χώρας.

Πολιτικά

Ο σημερινός Πρόεδρος της Ισημερινής Γουινέας είναι ο απόστρατος Ταξίαρχος Τεόντορο Ομπιάνγκ Νγκουέμα Μπαζόνγκο. Με το Σύνταγμα του 1982 ο Πρόεδρος απέκτησε πολλές εξουσίες, ανάμεσα στις οποίες είναι ο διορισμός των μελών του υπουργικού συμβουλίου, η θέσπιση νόμων με διατάγματα, η διάλυση της Βουλής των Αντιπροσώπων, η διαπραγμάτευση και επικύρωση συμφωνιών, καθώς επίσης και η προκήρυξη βουλευτικών εκλογών. Ο Ομπιάνγκ παραμένει και Αρχηγός του Στρατού, όπως επίσης και επικεφαλής του Υπουργείου Άμυνας. Ο πρωθυπουργός διορίζεται από τον Πρόεδρο, ο οποίος ορίζει και τις εξουσίες του. Ο ρόλος του πρωθυπουργού είναι συντονιστικός σε θέματα της κυβέρνησης, εκτός από την εξωτερική πολιτική, την εθνική άμυνα και την ασφάλεια.

Στις 15 Δεκεμβρίου του 2002,[4] τα τέσσερα κυριότερα κόμματα της Αντιπολίτευσης αποσύρθηκαν από τις βουλευτικές εκλογές. Σε αυτές νικητής αναδείχθηκε ο Ομπιάνγκ, ενώ οι Δυτικοί παρατηρητές έκαναν λόγο για νοθεία.

Ένα μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι η διαφθορά, που σοβεί ανάμεσα σε διπλωματικούς και πολιτικούς εκπροσώπους. Ακόμα και υπουργοί έχουν συλληφθεί για εμπόριο ναρκωτικών, πολλές φορές χρησιμοποιώντας διπλωματικούς σάκους ακόμα και τις αποσκευές του προέδρου σε επίσημες επισκέψεις. Ο σημερινός πρόεδρος δεν έφτασε τη φήμη του αιμοβόρου δικτάτορα, που είχε ο προκάτοχός του, Φρανσίσκο Μασίας Νγκουέμα, τον οποίο ανέτρεψε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ωμότητας του Μασίας Νγκουέμα ήταν η εκτέλεση 150 υπόπτων για σχεδιασμό πραξικοπήματος, ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1975, υπό τους ήχους μπάντας, που έπαιζε το τραγούδι της Μαίρης Χόπκινς Those Were the Days σε εθνικό στάδιο.[5] Μεγάλο μέρος από το κρατικό εισόδημα (370 εκατομ. δολαρίων) δημεύτηκε από τον πρόεδρο, τη στιγμή που μισό εκατομμύριο άτομα ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο τη μέρα, υπάρχουν προβλήματα με την αποχέτευση στην πρωτεύουσα και η χώρα στερείται μέσων μαζικής μεταφοράς. Επίσης, ελάχιστοι κάτοικοι έχουν πρόσβαση σε ηλεκτρικό και νερό.[6]

Η πολιτική ζωή στη χώρα κυριαρχείται από τις εντάσεις ανάμεσα στο γιο του Ομπιάνγκ, Τεοντορίν, και σε άλλους στενούς συγγενείς με ισχυρά αξιώματα[7] στις δυνάμεις ασφαλείας . Η δραματική αύξηση της παραγωγής πετρελαίου, από το 1997 και έπειτα, ευθύνεται κάπως για την ένταση αυτή.

Το Νοέμβριο του 2004 [8] ο γιος της πρώην Πρωθυπουργού της Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ, Μαρκ, κατηγορήθηκε ως υποστηρικτής και χρηματοδότης σχεδίου με σκοπό την ανατροπή του Ομπιάνγκ, με πραξικόπημα. Ως οργανωτής φερόταν ο Σάιμον Μαν. Επίσης, για το θέμα κατηγορήθηκαν και μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας, των ΗΠΑ και της Ισπανίας.[9] Ωστόσο, σε έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, τον Ιούνιο του 2005 αναφέρθηκε ότι η εισαγγελική αρχή απέτυχε να αποδείξει ότι είχε σχεδιαστεί απόπειρα πραξικοπήματος[10]

Στις 29 Φεβρουαρίου του 2008 ο Πρόεδρος Ομπιάνγκ διέλυσε το Κοινοβούλιο και προκήρυξε βουλευτικές εκλογές για τις 4 Μαΐου, υπογράφοντας διάταγμα. Στο ίδιο διάταγμα ορίστηκαν και προεδρικές εκλογές για το έτος 2010.[11]. Στις βουλευτικές εκλογές του 2008, το Δημοκρατικό Κόμμα Ισημερινής Γουινέας, του Ομπιάνγκ κέρδισε απόλυτη πλειοψηφία εδρών, συγκεντρώνοντας περίπου 100%.

Διεθνείς σχέσεις

Έγινε το 126ο μέλος του ΟΗΕ στις 12 Νοεμβρίου του 1968. Η χώρα είναι επίσης μέλος του Διεθνούς Οργανισμού Γαλλοφωνίας, από το 1989. Η διαμάχη για τα θαλάσσια σύνορά της με το Καμερούν τέθηκε στο Διεθνές Δικαστήριο. Επίσης, η Ισημερινή Γουινέα ερίζει με την Γκαμπόν για την κυριαρχία των νησιών στον Όρμο Κορίσκο. Τέλος, διεκδικεί δικαιοδοσία από τη Νιγηρία και το Καμερούν επί των περιοχών που είναι πλούσιες σε πετρέλαιο στον Κόλπο της Γουινέας. H Ισημερινή Γουινέα έχει προξενείο στην Ελλάδα[12].

Άμυνα

Στην Ισημερινή Γουινέα υπάρχει Εθνοφρουρά (Guardia Nacional (Στρατός ξηράς), Ακτοφυλακή (Ναυτικό) και Πτέρυγα Πολεμικής Αεροπορίας.

Επαρχίες και νομοί

Η Ισημερινή Γουινέα υποδιαιρείται σε 7 επαρχίες (σε παρένθεση η πρωτεύουσα της κάθε επαρχίας):

1. Ανομπόν (Σαν Αντόνιο ντε Παλέ)

2. Βόρειο Μπιόκο (Μαλάμπο)

3. Νότιο Μπιόκο (Λούμπα)

4. Κεντρικό και Νότιο Μπιόκο (Εβιναγιόνγκ)

5. Κιέ-Ντεμ (Εμπεμπιγίν)

6. Λιτοράλ (Μπάτα)

7. Wele-Nzas (Μονγκόμο)

Οι επαρχίες αυτές υποδιαιρούνται επιμέρους σε νομούς.

Δημογραφία

Η πλειοψηφία των κατοίκων στη χώρα έχουν καταγωγή από τους Μπαντού. Η μεγαλύτερη φυλή είναι οι Φανγκ, που απαντώνται στο κεντρικό τμήμα της χώρας και κατάφεραν να κυριαρχήσουν επί των Μπαντού. Το 80% του πληθυσμού είναι Φανγκ και απαρτίζουν 67 φυλές. Αυτοί που είναι στο βορειότερο τμήμα του Ρίο Μούνι ομιλούν τη Φανγκ-Ντουμού, ενώ αυτοί που βρίσκονται στα νότια έχουν για γλώσσα τη Φανγκ-Οκάχ. Οι δύο διάλεκτοι είναι κάπως διαφορετικές αλλά μπορούν να γίνουν κατανοητές από όλους. Διάλεκτοι των Φανγκ επίσης ομιλώνται σε μέρη του γειτονικού Καμερούν (Μπουλού) και στην Γκαμπόν. Αυτές οι διάλεκτοι είναι περισσότερο ξεχωριστές. Οι Μπουλού Φανγκ του Καμερούν ήταν παραδοσιακοί εχθροί των Φανγκ στο Ρίο Μούνι. Οι Μπούμπι, που αποτελούν το 15% του πληθυσμού, είναι ιθαγενείς του νησιού Μπιόκο. Παραδοσιακά, η γραμμή που διαχώριζε τους Φανγκ από τις φυλές στις παραλίες ήταν το χωριό Νιφάνγκ από το Μπάτα.

Επιπρόσθετα, στη χώρα υπάρχουν και παράκτιες φυλές, που πολλές φορές αναφέρονται ως "Playeros" (Άνθρωποι της Αμμουδιάς στα ισπανικά: Ndowes, Bujebas, Balengues, Kombis, και Benga στην ηπειρωτική χώρα και στα μικρά νησιά , καθώς επίσης και "Fernandinos", κοινότητα Κρεολών, στο Μπιόκο. Από κοινού, οι ομάδες αυτές συνθέτουν το 5% του πληθυσμού. Υπάρχουν επίσης μερικοί Ευρωπαίοι, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι Ισπανοί ή πορτογαλικής καταγωγής. Οι περισσότεροι από τους Ισπανούς έφυγαν από τη χώρα μετά την ανεξαρτησία. Αυξάνεται ο αριθμός αλλοδαπών από τις γειτονικές χώρες Καμερούν, Νιγηρία και Γκαμπόν, που ζουν στη χώρα. Η Ισημερινή Γουινέα δέχτηκε πρόσφυγες ασιατικής καταγωγής και νέγρους Αφρικανούς από άλλες χώρες, οι οποίοι εργάζονται σε φυτείες κακάο και καφέ. Άλλοι Αφρικανοί ήλθαν από τη Λιβερία, την Αγκόλα και τη Μοζαμβίκη. Οι περισσότεροι Ασιάτες είναι Κινέζοι Χαν. Εξάλλου, Βρετανοί, Γάλλοι και Γερμανοί εγκαταστάθηκαν στη χώρα. Έπειτα από την ανεξαρτησία, χιλιάδες κατοίκων της Ισημερινής Γουινέας έφυγαν στην Ισπανία. Άλλοι 100.000 πήγαν στο Καμερούν, στην Γκαμπόν και στη Νιγηρία, εξαιτίας της δικτατορίας του Φρανσίσκο Μασίας Νγκουέμα. Μερικές κοινότητες ζουν επίσης στη Βραζιλία και σε ισπανόφωνες χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως επίσης και στις ΗΠΑ, στην Πορτογαλία και στη Γαλλία.

Η εξόρυξη πετρελαίου συνετέλεσε στο διπλασιασμό του πληθυσμού της πρωτεύουσας, Μαλάμπο. Οι ασθένειες όμως είναι πολύ συχνές και ο τυφοειδής πυρετός, η ελονοσία, όπως και η ηπατίτιδα προσβάλλουν τους κατοίκους. Το προσδόκιμο ζωής υπολογίζεται (2008) σε 61,2 χρόνια για το σύνολο του πληθυσμού (60,3 για τους άνδρες και 62,1 για τις γυναίκες)

Γλώσσα

Με βάση το αναθεωρημένο άρθρο 4 του Θεμελιώδους Νόμου του Κράτους, επίσημες γλώσσες στη χώρα είναι η ισπανική και η γαλλική. Οι γλώσσες των αυτοχθόνων αναγνωρίζονται ως μέρη του εθνικού πολιτισμού (Συνταγματικός Νόμος No. 1/1998 της 21ης Ιανουαρίου). Οι περισσότεροι κάτοικοι μιλούν τα ισπανικά[13], ιδιαίτερα όσοι ζουν στην πρωτεύουσα Μαλάμπο. Τα ισπανικά είναι επίσημη γλώσσα από το 1844. Τον Ιούλιο του 2007 ο Πρόεδρος Ομπιάνγκ ανακοίνωσε την απόφαση της κυβέρνησής του να καταστεί τρίτη επίσημη γλώσσα η πορτογαλική, προκειμένου η χώρα του να εκπληρώσει τα κριτήρια για να υποβάλει αίτηση ένταξης στην Κοινότητα των Πορτογαλόφωνων Κρατών (CPLP). Σε επίπεδο εκπαίδευσης και διακίνησης πολιτών, η αφρικανική χώρα θα έχει πολλά οφέλη με την αναβάθμιση από μέλος-παρατηρητή σε πλήρες μέλος της εν λόγω Κοινότητας. Γύρω στο 15% του συνολικού πληθυσμού είναι αναλφάβητοι.

Θρησκεία

Οι περισσότεροι κάτοικοι στη χώρα είναι μόνο κατ' όνομα Χριστιανοί. Ωστόσο, κυριαρχεί ένας συνδυασμός της Ρωμαιοκαθολικής και της παγανιστικής λατρείας.

Εκπαίδευση και πολιτισμός

Στη χώρα βρίσκονται αρκετοί πολιτιστικοί οργανισμοί και μορφωτικά ιδρύματα, τα οποία ιδρύθηκαν με χρηματοδότηση κυρίως από την ισπανική κυβέρνηση. Η Ισημερινή Γουινέα διαθέτει Πανεπιστήμιο, που ονομάζεται Universidad Nacional de Guinea Ecuatorial (UNGE) με σχολές στο Μαλάμπο και μια σχολή Ιατρικής στην Μπάτα, στην ηπειρωτική χώρα. Η τελευταία σχολή υποστηρίζεται οικονομικά και επανδρώνεται από την Κούβα. Εκεί διδάσκουν καθηγητές και γιατροί από τη χώρα αυτή.

Επικοινωνίες

Εντός του κράτους, το κύριο μέσο επικοινωνίας είναι τρεις κρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί των FM . Υπάρχουν επίσης πέντε ραδιοφωνικοί σταθμοί στα βραχέα κύματα, δύο εφημερίδες και ισάριθμα περιοδικά. Το εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο είναι η Television Nacional, η οποία ελέγχεται από την κυβέρνηση.[14] [15].

Τα πιο πολλά από τα ΜΜΕ αυτολογοκρίνονται και απαγορεύεται διά νόμου να ασκήσουν κριτική σε πολιτικά και δημόσια πρόσωπα. Τη διεύθυνση των κρατικών ΜΜΕ και του κυριότερου ιδιωτικού ραδιοφωνικού σταθμού έχει ο γιος του Προέδρου, Τεοντορίν Νγκουέμα Ομπιάνγκ.

Η αναλογία των τηλεφώνων είναι μικρή, της τάξης των 2 τηλεφωνικών γραμμών ανά 100 άτομα[16]. Υπάρχει ένα δίκτυο κινητής τηλεφωνίας GSM που καλύπτει το Μαλάμπο, την Μπάτα και αρκετές πόλεις στο ηπειρωτικό τμήμα της χώρας.[17] [18]. Το 2005 γύρω στο 20% του πληθυσμού ήταν συνδρομητές σε εταιρείες κινητής τηλεφωνίας.

Η αφρικανική χώρα έχει έναν πάροχο υπηρεσιών Διαδικτύου , που εξυπηρετεί γύρω στους 8.000 χρήστες[19].

Οικονομία

Πριν από την ανεξαρτησία η οικονομία βασιζόταν στην παραγωγή κακάο και η χώρα είχε το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Αφρική το 1959.

Η ανακάλυψη εκτεταμένων κοιτασμάτων πετρελαίου το 1996 και η επακόλουθη εκμετάλλευσή τους συνετέλεσε στη δραματική αύξηση του κυβερνητικού εισοδήματος. Έτσι, το 2004[20] η Ισημερινή Γουινέα ήταν η τρίτη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στην Υποσαχάρια Αφρική. Η παραγωγή πετρελαίου αυξήθηκε σε 360.000 βαρέλια την ημέρα, περισσότερο από τα 220.000 δύο μόλις χρόνια νωρίτερα. Η δασική εκμετάλλευση, η γεωργία και η αλιεία συνεισφέρουν επίσης κατά πολύ στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν. Η γεωργία που προορίζεται για την παραγωγή αγαθών με σκοπό την κατανάλωση από τους παραγωγούς κυριαρχεί. Η διακυβέρνηση από τα τυραννικά καθεστώτα μείωσε τις ελπίδες για ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας. Στα προϊόντα που παράγονται συγκαταλέγονται καφές, κακάο, ρύζι, γλυκοπατάτες, κασάβα (ταπιόκα), μπανάνες, φοινικέλαιο, κτηνοτροφικά προιόντα και ξυλεία. Επίσης, υπάρχουν βιομηχανίες πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Παρά το γεγονός ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα ήταν πάνω από 30.000 Δολάρια ΗΠΑ το 2004[21] (σύμφωνα με το CIA Factbook 50.200 δολάρια[22]) που για το 2008 ήταν το ένατο υψηλότερο στον κόσμο, η Ισημερινή Γουινέα κατατάσσεται στην 121η θέση ανάμεσα σε 177 χώρες στο Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης του ΟΗΕ.

Νόμισμα της χώρας είναι το Φράγκο CFA Κεντρικής Αφρικής.

Τον Ιούλιο του 2004 η αμερικανική Γερουσία δημοσίευσε πόρισμα για την τράπεζα Ριγκς, που εδρεύει στην Ουάσιγκτον, αποκαλύπτοντας ότι τα εισοδήματα από το πετρέλαιο της Ισημερινής Γουινέας διασπαθίστηκαν από τον Ομπιάνγκ, την οικογένειά του και ανώτερους αξιωματούχους του καθεστώτος. Το ποσό που απωλέστηκε είναι της τάξης των 35 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο ίδιος ο Πρόεδρος Ομπιάνγκ αρνήθηκε οποιαδήποτε κακοδιαχείριση.[23] Στις 9 Αυγούστου του 2006 το περιοδικό Harper's Magazine σε άρθρο του έκανε αφιέρωμα στις πρόσφατες διασυνδέσεις του Ομπιάνγκ με το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών και με την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Ανεξαρτησίας (Independence Federal Savings Bank).[24] Ενώ η αφρικανική χώρα είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς πετρελαίου στην Αφρική, ελάχιστα βελτιώθηκαν οι συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων της, οι περισσότεροι από τους οποίους ζουν σε συνθήκες ένδειας.

Αθλητισμός

Η χώρα έχει επιλεγεί να συνδιοργανώσει το Κύπελλο Εθνών Αφρικής το 2012 μαζί με την Γκαμπόν.

Συγκοινωνίες

Το 2007 στο κράτος λειτουργούσαν 5 αεροδρόμια. Το οδικό δίκτυο εκτεινόταν το 1999 στα 2.880 χλμ. Η χώρα διέθετε στον εμπορικό της στόλο ένα φορτηγό πλοίο το 2007. Εκτός από την πρωτεύουσα, λιμάνι διαθέτει και η Μπάτα. Σιδηροδρομικό δίκτυο δεν υπάρχει.

Σημειώσεις και παραπομπές

1. ↑ CIA, 2008

2. ↑ CIA World Fact Book

3. ↑ βλέπε Encyclopedia Britannica, 1911, "Fernando Po"

4. ↑ "Equatorial Guinea: Obiang Sure to Win As Opposition Quits Poll", allAfrica, 16-12-2002.

5. ↑ "Oil Gives African Nation a Chance for Change", The Washington Post, 13-05-2001]].

6. ↑ "Playboy waits for his African throne", The Sunday Times, 03-09-2006.

7. ↑ "Profile: Equatorial Guinea's great survivor", BBC News, 17-03-2004.

8. ↑ "Thatcher faces 15 years in prison", The Sydney Morning Herald, 27-08-2004.

9. ↑ "The US knew, Spain knew, Britain knew. Whose coup was it?", Sunday Herald, 29-08-2004]].

10. ↑ Equatorial Guinea, A trial with too many flaws. Amnesty International (07-06-2005).

11. ↑ "EQUATORIAL GUINEA: Poll Timetable". Africa Research Bulletin; Political, Social, and Cultural series 45(3): 17458A.

12. ↑ Πρεσβείες στην Ελλάδα

13. ↑ "Obiang convierte al portugués en tercer idioma oficial para entrar en la Comunidad lusófona de Naciones", Terra. 13-07-2007 (μετάφραση άρθρου)

14. ↑ Country Profile: Equatorial Guinea: Media. BBC News (26-01-2008).

15. ↑ CIA World Factbook: Equatorial Guinea; Communications. Central Intelligence Agency (20-03-2008).

16. ↑ CIA World Factbook: Equatorial Guinea; Communications. Central Intelligence Agency (20-03-2008).

17. ↑ GSMWorld Providers: Equatorial Guinea. GSM World (2008).

18. ↑ GSMWorld GETESA Coverage Map. GSM World (2008).

19. ↑ CIA World Factbook: Equatorial Guinea; Communications. Central Intelligence Agency (20-03-2008).

20. ↑ U.S. Oil Firms Entwined in Equatorial Guinea Deals (washingtonpost.com)

21. ↑ World Economic Outlook IMF Database, Σεπτέμβριος 2005

22. ↑ CIA - The World Factbook - Ισημερινή Γουινέα

23. ↑ Inner City Press / Finance Watch: "Follow the Money, Watchdog the Regulators"

24. ↑ "Obiang's Banking Again: State Department and Washington insiders help a dictator get what he wants", Harper's Magazine, 09-08-2006.

Βιβλιογραφία

* Max Liniger-Goumaz Small is not Always Beautiful: The Story of Equatorial Guinea (στα γαλλικά το 1986, , σε μετάφραση το 1989) ISBN 0-389-20861-2

* Ibrahim K. Sundiata, Equatorial Guinea: Colonialism, State Terror, and the Search for Stability (1990, Boulder: Westview Press) ISBN 0-8133-0429-6

* Robert Klitgaard. 1990. Tropical Gangsters. New York: Basic Books. (World Bank economist tries to assist pre-oil Equatorial Guinea -clever book, factual account) ISBN 0465087604

* D.L. Claret. Cien años de evangelización en Guinea Ecuatorial (1883-1983)/ One Hundred Years of Evangelism in Equatorial Guinea (1983, Barcelona: Claretian Missionaries)

* Adam Roberts, The Wonga Coup: Guns, Thugs and a Ruthless Determination to Create Mayhem in an Oil-Rich Corner of Africa (2006, PublicAffairs) ISBN 1-58648-371-4

Εξωτερικές συνδέσεις

* ιστότοπος της κυβέρνησης (στα ισπανικά και στα αγγλικά)

* Επίτιμο Προξενείο της χώρας στη Ρουμανία (στα ισπανικά, ρουμανικά και αγγλικά)

Ειδήσεις

* allAfrica - Equatorial Guinea σύνδεσμοι με τίτλους επικαιρότητας (αγγλικά και γαλλικά)

* Guinea-Ecuatorial.net (ισπανικά και μερικά γαλλικά)

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License

<@=@=@>